Project
Een voorraadje voor de winter
Seizoensopslag van warmte is nog steeds moeilijk te realiseren voor kassen, degenen die zich boven watervoerende grondlagen bevinden, kunnen de aquifer gebruiken om warmte op te slaan en terug te winnen, maar dit is een proces met een onvolmaakt rendement en een aanzienlijk deel van de kassen heeft minder geluk qua locatie en kan deze optie helemaal niet gebruiken. Van deze alternatieve systemen is relatief weinig bekend. Hoe zijn de opslagsmaterialen/systemen te laden en ontladen (welke temperatuurniveaus en kost dat veel additionele energie), is er sprake van toxiciteit en hoe zit het met de veiligheid, wat is de energieopslagcapaciteit, hoe staat het met de beschikbaarheid, onderhoud en levensduur (aantal gebruikscycli).
Technologieën voor seizoensopslag maken gebruik van materialen of systemen waarin energie voor lange tijd kan worden opgeslagen die bij warmtevraag weer kan worden afgegeven. Conventionele opslagtechnologieën vertrouwen op systemen die grote hoeveelheden warmte kunnen opslaan met beperkt verlies, zoals ondergrondse watervoerende lagen (aquifers). Er zijn echter ook alternatieven. Zo is onlangs is aangetoond dat zand een mogelijk opslagmedium is. In sommige andere technologieën, is de energieopslag meestal het resultaat van de transformatie van het opslagmateriaal naar een andere vorm - ofwel een andere fase van hetzelfde materiaal, of een geheel ander materiaal - wanneer er energie aan wordt toegevoerd. De verstrekte energie wordt opgeslagen in deze alternatieve vorm totdat deze nodig is, en kan dan worden onttrokken door het materiaal terug te transformeren naar zijn oorspronkelijke vorm via chemische reacties of fysische processen.
In dit project wordt een verkenning van de consequenties, ook financiële van toepassing van diverse seizoen energieopslagsystemen (anders dan aquifers) in de glastuinbouw gedaan.