Michiel Dammers

In de laatste fase van mijn opleiding Kust- en Zeemanagement besloot ik dat ik graag wilde afstuderen op een onderzoek naar vis. Na een korte zoektocht belandde ik op een pagina van het toenmalige IMARES, met een oproep voor een stage naar de groeiverschillen in gekweekte Noordzeetong. Ik was direct enthousiast, besloot te reageren en niet veel later kon ik aan de gang. Na een leuke afstudeerperiode van zes maanden was ik afgestudeerd.

Ik wist dat ik hier graag wilde werken, want alles draaide hier om de zee, vis, vogels, zoogdieren en de visserij. Echter was er destijds geen functie vrij, en waren er verder amper mogelijkheden voor mij om te werken. Ik nam een tussenjaar, kluste wat bij, bezocht een vriend op de Azoren, behaalde mijn pre-master vakken, stapte als vrijwilliger aan boord van de Tridens voor de makreeleisurvey en ik draaide een week mee in de visserij aan boord van de kotter PD147.

Deze laatste ervaring zette mijn wereld op de kop. Nog nooit had ik met een storm (windkracht acht) op zee gezeten, niet eerder had ik zoveel vis gezien en gestript, en niet eerder had ik beseft hoe zwaar dit werk kan zijn. Maar ik vond het, ondanks het slechte weer en het geschommel van het schip, prachtig. Achteraf had ik het niet kunnen weten dat deze ervaring ertoe leidde dat ik eind 2014 aan de slag kon als visserijonderzoeker.

Het werk wat ik bij Wageningen Marine Research doe is heel gevarieerd. Zo kan ik het ene moment op zee zijn, waar ik visserijonderzoek aan boord verricht. Het andere moment ben ik druk met de coördinatie van met name het discards-self-sampling-project (communicatie, planning, data invoeren, logistiek, uitzoeken van monsters, etc.). Binnen dit project verzamelen vissers hun eigen discardmonsters: dit betreft het ongewenste deel van de vangst die niet voor consumptie geschikt is of niet voldoet aan de wettelijke minimummaat. Het wekelijks contact met vissers en het ophalen van deze monsters behoort tot mijn vaste taken, en dat vind ik ook een leuke klus.

Daarnaast verwerken wij ook zelf de discardmonsters in IJmuiden en Yerseke. Wij krijgen geregeld van onze collega’s te horen dat het dan stinkt in ons gebouw. ‘Niet zo piepen!’ denk ik dan, want als je er eenmaal instaat merk je er amper wat van. Het mooiste vind ik de minder voorkomende haaien, roggen, vis- of benthossoorten die we vinden in de onderzoeksmonsters.

Veel van mijn collega’s delen dezelfde passie voor de zee als ik. Hierdoor voel ik mij vanaf het begin thuis in de organisatie. Ik werk, naast het discardsproject, mee aan verschillende projecten met verschillende taken. Sommige projecten duren maar een jaar en andere projecten lopen langdurig door. Mijn werk is daardoor nooit eentonig. Mijn collega’s springen bij als ik het druk heb en dat doe ik ook voor hen. Dankzij mijn collega’s heb ik nog steeds enorm veel plezier in mijn werk.

En zo nu en dan komt er werk voorbij, waarbij ik zelf mag vissen met de hengel voor  onderzoek. Wat is er nou mooier dan van je hobby je werk te maken?

• Terug naar 'Werken bij Wageningen Marine Research'